Querelle

Όταν η μάνα μου έμαθε, το πρώτο πράγμα που της ήρθε να ρωτήσει ήταν: ποιος φταίει; φταίω εγώ; φταίει ο μπαμπάς σου;

Έδωσα την πιο αναμενόμενη και βαρετή απάντηση που φαντάζομαι θα δίνατε κι εσείς: ότι κανείς δε φταίει, ούτε εκείνη, ούτε ο μπαμπάς, ούτε κανείς – άλλωστε είμαι μια χαρά, αυτό ήμουν πάντα, μπλα μπλα μπλα. Έλεγα ψέματα. Έφταιγε η μάνα μου και ο πατέρας μου. Αυτή ήταν η αλήθεια. Σαν τώρα το θυμάμαι το πότε έγινε, το πως και με ποιον τρόπο.

Ήταν ένα βράδυ, κάπου στο Γυμνάσιο. Οι γονείς μου είχανε βγει και θα αργούσαν να γυρίσουν. Ετσι έμεινα μόνος να βλέπω τηλεόραση, δηλαδή ΕΡΤ. Κάποια στιγμή μία σκηνή στην ταινία που έπαιζε με αναστάτωσε. Είδα δύο άντρες να στριμώχνει ο ένας τον άλλο σε ένα τοίχο, αλλά όχι όπως σε όλες τις άλλες ταινίες που είχα δει μέχρι τότε. Ήταν σε ένα στενό σκοτεινό δρόμο και ο ένας αγκάλιαζε σφιχτά τον άλλο. Και το χέρι του ενός ακουμπούσε στο φερμουάρ του άλλου, και τα χείλη ακουμπούσαν στο λαιμό και ήταν και οι δύο άντρες. Ο ένας φορούσε μαύρη καμπαρντίνα και ο άλλος ήταν ναύτης. Αυτό είναι κάτι που γίνεται; Είναι κάτι που υπάρχει;

Την επόμενη μέρα το έψαξα και έμαθα ότι αυτός ο ναύτης ήταν ο Καβγατζής και η ταινία ήταν ο Querelle του R.W. Fassbinder. Η ύπαρξη αυτού του ναύτη που υπονοούσε αυτή η ταινία ήταν ο καθοριστικός παράγοντας για να πω τι είμαι. Είμαι αυτός που θέλει να γαμήσει τον Καβγατζή πάνω σε ένα τραπέζι του μπιλιάρδου – να σαλιώσω τον πούτσο μου και να μπω μέσα του αγκίζοντας τη θυλή του. Είμαι αυτός που θα τον έκανα να βγάλει έναν λυγμό κάβλας όταν θα έμπαινα μέσα του. Είμαι αυτός που θα άλλαζε τα ζάρια για να τον γαμήσει ένας τεράστιος μαύρος άντρας που θα σαλιώσει τον πούτσο του και όταν μπει μέσα του θα αγγίξει τη θυλή του. Από δω και μπρος θα λιώνω το λιμάνι στο περπάτημα, θα μπαινοβγαίνω στα 'κακόφημα' μπαρ, θα ψάχνω ένα ένα τα σκοτεινά στενά της πόλης, θα κολλάω το σώμα μου πάνω στους άντρες κάθε φορά που στριμώχνομαι μαζί τους αναζητώντας έναν τέτοιο ναύτη.

Αν με ξαναρωτήσει κανείς θα πω ότι φταίει ο Querelle που μπορεί και να υπάρχει, φταίει ο Genet που έγραψε την ιστορία του, φταίει ο Fassbinder που την έκανε ταινία, φταίει η ΕΡΤ που την έπαιξε, και σίγουρα φταίνε οι γονείς μου που είχαν τηλεόραση και είχανε βγει εκείνο το βράδυ. Αν μου ζητούσαν να τους συγχωρήσω για εκείνο το βράδυ, θα το έκανα με μεγάλη ευχαρίστηση. Αυτό που δε θα τους συγχωρήσω ποτέ είναι ότι πήγανε να ζήσουν στο πιο βαρετό λιμάνι του πλανήτη και όχι στη Δρέσδη.

κατέβασε όλο το τεύχος εδώ: