Αυτό το σώμα είναι δικό τους και δικό μας

Αισθάνομαι ρε γαμώτο ότι μου τα έχουν πάρει όλα πια. Δεν ξέρω ποιοι, τ΄ αφεντικά, οι καπιταλιστές, οι κυρίαρχοι, οι str8, δεν ξέρω, αυτοί, οι κακοί. Όλα μου τα έχουν καταστρέψει. Δεν μπορώ να κάνω όνειρα, να σκεφτώ ένα μέλλον που να μπορώ να υπάρχω με στοιχειώδη αξιοπρέπεια. Έχουν καταστρέψει τη δυνατότητά μου να ονειρεύομαι. Να μπορώ να σκεφτώ ότι κάποια στιγμή θα μπορώ να κάνω ένα ταξίδι χωρίς να μαζεύω λεφτά τις χιλιαπλάσιες μέρες από αυτές που θα περάσω στο ταξίδι. Ότι θα μπορώ να υποδέχομαι το χειμώνα χωρίς να αγχώνομαι για το εάν θα μπορέσω να ζεστάνω το σπίτι μου. Ότι θα μπορώ να επιλέγω μέρος να ζω, μέρος να δουλεύω, ότι θα μπορώ να αλλάζω και να μετακινούμαι αν και όποτε το επιθυμώ. Είχα αρχίσει να πιστεύω ότι θα υπάρξει κάποια στιγμή που θα μπορούν όλα αυτά να γίνονται. Κι όταν άρχισα να νομίζω ότι είμασταν κάπως κοντά σε αυτή τη στιγμή, τότε ήρθε η κρίση, ή μάλλον ήρθε αυτή η φάση στην ιστορία από την οποία και πέρα αρχίζουμε να χάνουμε.

Το σχολείο που πήγαινα μικρός συγχωνεύθηκε και μετά έκλεισε. Το νοσοκομείο που χειρουργήθηκα για τις αμυγδαλές μου έγινε κέντρο υγείας που δεν μπορείς να κάνεις ούτε ακτινογραφία. Τα περισσότερα χειμερινά δρομολόγια για το νησί έχουν σταματήσει, η αναμονή για το λεωφορείο έχει πολλαπλασιαστεί όσο περίπου το εισιτήριο. Δεν μπορώ να πληρώσω τον οδοντίατρό μου και με κάνει να σκέφτομαι ποιος θα πληρώσει τη χημειοθεραπεία μου όταν χρειαστεί. Όλα αυτά σκέφτομαι ειδικά τις μέρες που είμαι βαρύς και που έχει αργήσει το λεωφορείο και που είναι όλοι μέσα κατσούφηδες και τα βάζουν με τους μετανάστες. Και κάπου τότε λέω από μέσα μου ΦΤΑΝΕΙ, και ΩΣ ΕΔΩ.

Θυμάμαι ότι όπως και να γίνουν τα πράγματα θα υπάρχει μια ζωή και θα τη ζήσουμε και θα υπάρχει και χαρά μέσα σε αυτή τη ζωή και θα πρέπει να τη βρίσκουμε και να τη χαιρόμαστε. Και θυμάμαι ότι έχω κάτι πάρα πολύ σημαντικό που δεν θα τους αφήσω να το καταστρέψουν έτσι εύκολα. Πως είναι κατάδικό μου και είμαι υποχρεωμένος να το υπερασπιστώ πάση θυσία. Γιατί είναι αυτό που μπορεί να απολαύσει μια βόλτα στον ήλιο, που με κάνει να θέλω να αφήσω τ’ αλάτια να στεγνώσουν μόνα τους απ’ τον αέρα πάνω στην άμμο, να νιώσω την πρωινή δροσιά σε μια κορυφή. Είναι αυτό που βρίσκεται πάντα εκεί ανάμεσα σε κάθε επαφή μου με τους άλλους, είναι αυτό που φιλάει και φιλιέται. Είναι το όριο του εαυτού μου. Είναι αυτό που χαϊδεύει και χαϊδεύεται. Είναι αυτό που βλέπουν πρώτο οι άλλοι σε μένα και αυτό, όπως και να το κάνεις, έχει τη σημασία του.

Όποιος δεν το κατάλαβε, αυτό δεν είναι άλλο από την επιδερμίδα μου. Αυτή δε θα τους αφήσω να μου την καταστρέψουν. Άγχος, κακή διατροφή, καυσαέρια και δακρυγόνα είναι ικανά να επιφέρουν τεράστιες αλλοιώσεις που μπορεί τώρα να μην είναι ακόμα εμφανείς αλλά κάποια στιγμή θα εμφανιστούν οι ρυτίδες και οι κηλίδες, θα ζαρώσουν τα προγούλια μου και θα πέσουν τα μάτια μου και οι μαύροι κύκλοι θα είναι διαρκώς παρόντες. Τι θα γίνει τότε; Σας ρωτώ.

Γιατί μη μου πείτε ότι τότε θα δείξει κανένα κίνημα την αλληλεγγύη του και θα μου μαζέψει εμένα λεφτά για να κάνω μπότοξ, ή θα μου πάρει μία, έστω μία κρέμα της προκοπής που θα με παρηγορήσει για λίγο καλύπτοντας τουλάχιστον τους κύκλους. Ούτε αυτά τα τεκνάκια με τις σηκωμένες γροθιές θα με κοιτάξουν δεύτερη φορά και μου αφιερώσουν, αποκλειστικά σε μένα, ένα “Ζήτω η Αναρχία”, που μ’ αρέσει, αν τα μάτια μου έχουν γίνει σαν σφουγγάρι Καλύμνου.

Γι΄ αυτό καλές μου αδερφές να μην ξεχνάτε πως κάθε φορά που φεύγετε από μία μέρα στο κέντρο της πόλης, πάνω σε ένα μηχανάκι που είναι κολλημένο πίσω από την εξάτμιση ενός λεωφορείου, μετά από μια διαδήλωση που πνίγηκε στα δακρυγόνα, πως πέραν από τιμή και αξιοπρέπεια έχουμε και μια επιδερμίδα να προστατέψουμε, και σε αυτόν τον άδικο αγώνα που πρέπει να δώσουμε απέναντι στον χρόνο και την κοινωνική κατασκευή του lookism, είμαστε ο καθένας μόνος του. Οπότε έχουμε δύο επιλογές: ή θα κάνουμε μια συλλογικότητα που θα μάχεται το lookism, και γρήγορα, μπας και προλάβουμε να το καταστρέψουμε ως ρατσιστική συνθήκη και να μπορούμε να υπάρχουμε με αξιοπρέπεια γέροι και με κατεστραμμένη επιδερμίδα ή Θα προστατέψουμε μόνοι μας την επιδερμίδα μας έτσι όπως εμείς γνωρίζουμε ;)

Εγώ λέω να κάνουμε το πρώτο. Όχι, ε;


κατέβασε το τεύχος από εδώ