Για το καλό του

Όταν ο γιος μου έγινε 13 μου είπε ότι θα ήθελε να πάει να μάθει τένις. Εγώ σκέφτηκα ότι θα ήταν καλό να κάνει κάτι για να αθλείται αλλά το τένις δε θα ήταν για το καλό του – μου φάνηκε πολύ κοριτσίστικο. Έτσι αποφάσισα να τον γράψω πυγμαχία, στο δημοτικό γυμναστήριο της Πάτρας.

Τον πηγαινοέφερνα εγώ. Έτσι όπως ήταν ιδρωμένος, θα κρύωνε να κάθεται να περιμένει το λεωφορείο. Εμένα δε με ένοιαζε που με το που έμπαινε στο αμάξι μύριζε αμέσως όλο το αμάξι με τον ιδρώτα του που είχε ποτίσει τη φόρμα του, το σορτσάκι του που βρισκόταν στην τσάντα μαζί με τις μουσκεμένες κάλτσες του, το σλιπάκι και το σπασουάρ του. Τον πήγαινα εγώ κάθε φορά και παρακολουθούσα όλη την προπόνηση γιατί ανησυχούσα μήπως χρειαστεί τίποτα ή μήπως πάθει κάτι –έπρεπε να είμαι εκεί για το καλό του. Εγώ καθόμουν σε κάτι εξέδρες που είχε και περίμενα να εμφανιστεί από τα αποδυτήρια με το γυαλιστερό του σορτσάκι, ημίγυμνος με τα κορδόνια του σορτς δεμένα στη μέση. Τον παρακολουθούσα προσεκτικά να κάνει σκοινάκι κοιτώντας μη τυχών το σορτσάκι του δεν είναι καθαρό, ή μήπως έχουν λυθεί τα κορδόνια που το στηρίζουν στη μέση του.

Τον παρακολουθούσα να κάνει διατάσεις για να ζεσταθεί, να χτυπάει το σάκο και παρατηρούσα τους μύες του στήθους του να δω αν ήταν σαν των άλλων μαθητών ή πιο χαλαροί. Αλλά δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω του όταν άρχιζε η διδασκαλία με τις λαβές. Όταν στεκόταν από πίσω του ο προπονητής του, ένας γεροδεμένος τύπος στην ηλικία μου, και του έπιανε τη μέση για να του δείξει πως να στέκεται σωστά, ή του στήριζε τα μπούτια στο έδαφος. Ήθελα να δω τι κάνει για να το κάνω κι εγώ αν χρειαστεί ποτέ να τον προπονήσω εγώ, όταν για παράδειγμα θα πηγαίναμε διακοπές.

Αυτές τις οδηγίες σκεφτόμουν κάθε βράδυ πριν πάω να κοιμηθώ, για να τις μάθω καλά. Προσπαθούσα να θυμηθώ με κάθε λεπτομέρεια τις εικόνες του σώματος του γιου μου να το πιάνει ο προπονητής του, ώστε να μη μου ξεφύγει τίποτα και να το κάνω κι εγώ ακριβώς έτσι, αν ποτέ έχω την ευκαιρία. Ωραία δουλειά να είσαι προπονητής, έτσι μου φαίνεται.

Κι όταν τον έβαζε να παίξει με κανένα μεγαλύτερο, που γρήγορα του έπιανε το κεφάλι με κεφαλοκλείδωμα κολλώντας του το πρόσωπο στο σορτσάκι του, εκεί με έπιανε μια μεγάλη ταραχή. Ήθελα κάθε φορά να είναι και πιο δύσκολο γι’ αυτόν να ξεφύγει. Ήθελα να του φύγει μέχρι και η τελευταία αναπνοή, να αναγκαστεί να εισπνεύσει σε εκείνη τη θέση, πριν τους χωρίσει ο προπονητής. Ήθελα να του πιέζει πολύ το κεφάλι, με δύναμη, για το καλό του. Όσο πιο δύσκολο ήταν να ξεφύγει, τόσο πιο καλό θα του έκανε, για να μάθει να το κάνει – έτσι μόνο θα γινόταν ακόμα καλύτερος. Μα πιο μεγάλη ανησυχία με έπιανε στους αγώνες ή στο παιχνίδι που τους έβαζε να κάνουν στο τέλος. Ήταν ωραίο να τον βλέπω να καταφέρνει ένα καλό χτύπημα στον αντίπαλο. Μα πιο έντονες ήταν για μένα οι στιγμές που έτρωγε κανένα καλό κροσέ στο πρόσωπο, που τον έκανε να ζαλίζεται για λίγη ώρα, να χάνει τον έλεγχο. Το πόδια του έτρεμαν, και ο ιδρώτας κάλυπτε όλο του το στήθος. Ή όταν του κοβόταν η αναπνοή από ένα πετυχημένο χτύπημα στα πλευρά κι έπεφτε κάτω ανασαίνοντας με δυσκολία. ‘Η όταν έπεφτε από ένα χτύπημα στο πρόσωπο που του άνοιγε τη μύτη και βρίσκονταν στο έδαφος, μπρούμυτα, με το αίμα να τρέχει από τη μύτη του, να πονάει, να ζαλίζεται, να βογκάει, να μην μπορεί να αναπνεύσει και να βλέπει μόνο τα παπούτσια των άλλων μπροστά στα μάτια του - αυτοί όρθιοι μπροστά τους, κι αυτός στο πάτωμα, ανήμπορος να σηκωθεί και ν’ αντιδράσει και μόνο να βογκάει.

Τότε αισθανόμουν πολύ μεγάλη ευτυχία σαν πατέρας, που έδωσα στο γιο μου ένα τέτοιο μάθημα – θα έκανα τα πάντα για το καλό του, ακόμα κι αν αυτό θα τον πονούσε. Η γυναίκα μου δεν το καταλάβαινε αυτό, αλλά εκείνη τίποτα δεν καταλαβαίνει. Τότε τον σήκωνε ο προπονητής του, τον έπαιρνε αγκαλιά και τον έβγαζε από το ρινγκ, και εκεί ήμουνα πάντα κι εγώ να τον πιάσω από τη μέση αφήνοντάς τον να ακουμπήσει το κεφάλι του στον ώμο μου και να τον οδηγήσω στ’ αποδυτήρια, να τον βοηθήσω να συνέλθει, να αλλάξει, να πλυθεί, για να φύγουμε. 

Εκείνη η περίοδος ήταν η πιο εποικοδομητική για το γιο μου και η καλύτερη για τη σχέση μας. Μου λείπει πολύ τώρα που μεγάλωσε και σταμάτησε και την πυγμαχία κι όλα. Συμβουλεύω κάθε πατέρα να έχει την ευκαιρία να περνάει τέτοιο χρόνο με το γιο του.

Μιχάλης, Κορυδαλλός.

Αναδημοσίευση από το Mens’ Health, με τίτλο «γράμμα ενός πατέρα», τεύχος 32, σελ. 48. 


κατέβασε το τεύχος από εδώ