To polyamory or not?

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για το polymaory. Για όσους δε γνωρίζουν ο όρος αυτός αποτελεί όρο ομπρέλα για τις σχέσεις που θα ήθελαν να εμπλέκουν παραπάνω από δύο άτομα. Είναι ο πιο ρομαντικός όρος που θέλει να μιλήσει για έρωτα, αγάπη, ερωτική ή/και σεξουαλική σχέση ανάμεσα σε παραπάνω από δύο άτομα. Άλλοι όροι όπως η “ανοιχτή σχέση” είναι κάπως κατώτερης συναισθηματικής αξίας καθώς υπονοεί μάλλον μια υποβάθμιση της σχέσης των δύο, για να βρουν τους άλλους, ο καθένας μόνος του ή κατ’ εξαίρεσιν μαζί. Ο άλλος όρος, που αν και είναι το κυρίαρχο μοντέλο, παρόλα αυτά δεν αποτελεί ρητή επιλογή που κάνει ένα ζευγάρι αλλά γίνεται κάτω από το τραπέζι με τη σιωπηλή συναίνεση (συνήθως) και των δύο δεν είναι άλλο από το απλό κέρατο ή την παράλληλη σχέση, είτε το συζητούν είτε όχι.

Δεν είναι τυχαία η αναζήτηση τέτοιων μοντέλων από τα ήδη υπάρχοντα ζευγάρια, γιατί εδώ θα πρέπει να σημειωθεί πως ακόμα και το polyamory είναι μια αναζήτηση που κάνουν τα ζευγάρια, όντας ήδη ζευγάρια, κι αυτό αποτελεί βασικό χαρακτηριστικό. Σπάνια ξεκινάει μια σχέση ως τρίο ή παραπάνω. Συνήθως ο πρώτος πυρήνας αποτελείται από δύο άτομα, τα οποία έχοντας κανονική σχέση, κάποια στιγμή αναζητούν μεθόδους διεύρυνσης του σχήματος για λόγους που μάλλον προκύπτουν από την κανονικότητα της σχέσης τους, όπως θα υποστηρίξουμε αντλώντας από την εμπειρία τη δική μας και των κοντινών μας φίλων.

Ο κυρίαρχος τρόπος να γίνονται οι σχέσεις, οι κανονικές σχέσεις σαν να λέμε, είναι περίπου έτσι: δύο άτομα βρίσκονται, τα φτιάχνουν, κλείνονται στη σχέση τους, μένουν μαζί (λίγες μέρες ή κάθε μέρα από ένα σημείο και πέρα), χάνουν την άλλη, προσωπική ζωή τους (όσοι είχαν ποτέ και δεν κάναν πάντα τη ζωή του εκάστοτε γκόμενού τους), τους προσωπικούς τους φίλους, τον προσωπικό τους χρόνο, μετά χάνεται το σεξ, έρχεται η βαρεμάρα, τα νεύρα, η αγάπη γίνεται μίσος που λέει κι η Πυθία σε προηγούμενο τεύχος, το μάτι παίζει όλο και πιο πολύ μέχρι που κι ο απέναντι φύκος είναι ξαφνικά πιο καυλωτικός από τον σύζυγο που. Με λίγα λόγια είναι ώρα να παίξει χωρισμός. Παρόλα αυτά, ενώ έτσι είναι τα πράγματα, όπως πολύ γλαφυρά περιγράφει κι ο Woody Allen στις περισσότερες ταινίες του, το να χωρίσεις δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον  κόσμο, είτε έχεις να χωρίσεις μικροαστικές επενδύσεις σε κοινά ψυγεία, σεντόνια και σκυλιά, είτε όχι. Ειδικά στους gay υπάρχει μια έξτρα δυσκολία καθώς ελλείψει μιας κοινότητας και μιας κοινωνικής ζωής από την οποία να προκύπτουν γκόμενοι με ενδιαφέρον....έξω από τη σχέση σε τρων οι λύκοι: περιστασιακοί έρωτες, πολύ σεξ στα όρθια, βαρετά ραντεβού, κρύα αστεία, κτλ, κτλ. Μέσα σε αυτά υπάρχει βέβαια και μια υπέροχη αίσθηση ελευθερίας κι όλη η χαρά που μπορεί να προκύπτει από την περισταστασιακότητα, τη μικρή δέσμευση, την καθημερινή έκπληξη, κτλ. Αλλά είπαμε, δεν υπάρχει ελευθερία χωρίς μοναξιά και μοναξιά χωρίς ελευθερία.

Το polyamory έρχεται να δώσει μια ενδιάμεση λύση, μια μεσοβέζικη θα λέγαμε, σε αυτό το φαινομενικά παράδοξο: η σχέση να είναι φυλακή αλλά έξω από τη σχέση να είναι μια διαρκής καταδίωξη. Μια καταδίωξη που γίνεται φυσικά από τον ίδιο τον εαυτό, δηλαδή τον Άλλο. Στη κυρίαρχη κοινωνική συνθήκη ο ‘μόνος’, δηλαδή ο single, χαρακτηρίζεται μόνος, όχι τυχαία. Κατασκευάζεται ως θύμα, ως καημένος, ως άτυχος, κτλ. Έτσι, ο μόνος καταδιώκεται από τον εαυτό που πρέπει διαρκώς να απαντάει στον Άλλο, και στους άλλους, για την επιλογή του να μην είναι με κάποιον μέχρι να είναι, να μην είναι με όποιον μέχρι να βρεθεί ο κάποιος, κοκ.

Το polyamory έρχεται να σώσει τη σχέση από την πλήξη της κανονικότητας. Μάλιστα όσο πιο κανονική η σχέση, δηλαδή όσο πιο κοντά στο κυρίαρχο μοντέλο του str8 γάμου, τόσο πιο πιθανό να μπει το θέμα του polyamory και μάλιστα συνήθως το βάζει κι αυτός που έχει και τη μεγαλύτερη ανάγκη προσκόλλησης - οξύμωρο; Σαν να λέμε αυτός που θέλει να είναι με τον άλλον, στο ίδιο σπίτι κτλ., αυτός που θέλει το στεφάνι, αφού το βάλει το στεφάνι, μετά ζητάει ανοιχτή σχέση. Οπότε κάτι βρωμάει εκεί. Γιατί ένα άτομο που είναι polyamorous δε θα μπορούσε να μπει σε κανονική σχέση εκ των προτέρων, έτσι δεν είναι.

H ιδέα για polyamory, ή απλά για τρίο έρχεται να σώσει τη σχέση από την πλήξη και τον χωρισμό. Την πετάει ο ένας σύντροφος οπότε ο άλλος τι να κάνει....την αρνείται αλλά τελικά τη δέχεται. Εδώ φαίνεται άλλη μια ομοιότητα που έχει το polyamory, ως επιλογή, με τον χωρισμό, που συνήθως αν δεν τον προκαλεί, τουλάχιστον τον προαναγγέλλει: και το polyamory και τον χωρισμό δε χρειάζεται να τον θέλουν και οι δύο, ο ένας αρκεί. Ο άλλος θα το φορεθεί γιατί αλλιώς απλά θα τρώει τα κέρατα. Έτσι θα μάθει να του αρέσει αν και θα του ξεφεύγει συχνά πάνω στο κρεβάτι και θα ξεφτιλίζεται στα μάτια του καημένου του τρίτου. Είναι μάλιστα πολύ συνηθισμένο έτσι διπολικά να δομούνται οι ερωτικές σχέσεις: μόλις ο ένας δηλώσει θέληση για ανοιχτή σχέση ο άλλος αυτόματα παίρνει τη θέση του μονογαμικού και αν τυχών ο δεύτερος αναπτύξει άλλη σχέση, ο πρώτος τώρα θέλει αυτός μονογαμία. Το θέμα είναι ότι από τη στιγμή που θα μπει το ζήτημα, μπήκε και η ρωγμή, οι εφιάλτες, οι ζήλιες, οι παράνοιες, οι ανταγωνισμοί, που θα κάνουν και το χωρισμό μια τεράστια ανακούφιση.

Polyamory φτάνει να χαρακτηρίζει και κάποιος την επιλογή του να έχει έναν γκόμενο στο σπίτι για τα βασικά, όπως συναισθηματική κάλυψη, ένα ζεστό κρεβάτι, ένα χαμηλότερο πηλίκο στους λογαριασμούς, κι έναν γκομενάκο για να ξεδίνει, για ερωτικά τετ α τετ στα κρυφά που είναι και πιο καυλωτικά, για να συζητάει για τον γκόμενο που τρώει τα κέρατα και βάζει και τα πλυντήρια. Σε αυτή την περίπτωση polyamorous σημαίνει τα θέλω όλα, κι αν αυτό σου επιτρέπεται μανάρι μου χαλάλι σου!

Κάποιος θα ρωτούσε: μα γιατί δεν γίνεται να κάνουμε σχέσεις όπως εμείς θέλουμε, έξω από τη φορεμένη κανονικότητα των ζευγαριών, που να αφορούν περισσότερους από δύο, να είναι ανοιχτές, να είναι όπως θα θέλαμε ρε γαμώτο; Η απάντηση είναι όχι, γιατί είναι σαν να λες ότι τόσοι αιώνες ετεροκανονικότητας και αναπαραγωγικής σχέσης ζευγαριού είναι εύκολο να τους ανατρέψεις εσύ επειδή έτσι δεν σου αρέσει. Δεν είναι εύκολο να προτείνεις μοντέλα που δεν είναι υποστηριγμένα κοινωνικά γιατί ούτε καν εσύ μπορείς να τα υποστηρίξεις. Είναι σαν να το παίζεις έξω από τον καπιταλισμό, ενώ δεν είσαι αμοιβάδα. Σε κανένα βερολίνο δεν ξέρω, αλλά για την ελλαδάρα που ξέρω, το κουτσομπολιό, ο ανταγωνισμός, η μίρλα κτλ, είναι πράγματα στα οποία έχουμε βαπτιστεί και δεν είναι εύκολο να τα αποτινάξουμε. Έτσι γρήγορα αισθάνεσαι τύψεις, ενοχές, θύμα, μαλάκας, ανάλογα με τη θέση σου, και συχνά όλα μαζί.

Γι’ αυτό και τέτοιες προσπάθειες ενέχουν απλά ένα κάρο βία από κάποιον στον άλλο (ή και αντίστροφα). Και η βία είναι κακό πράγμα, όχι απ’ όπου κι αν προέρχεται αλλά επειδή η σχέση μας με τη βία δεν είναι ίδια. Υπάρχουν διαφορετικές ανοχές και αντοχές στη βία, και η βία είναι προνόμιο κάποιων οι οποίοι μπορεί να είναι από καλοί αγωγοί μέχρι και πομποί, ενώ κάποιοι όχι. Αυτοί που την ασκούν είναι συνήθως άτομα που δεσμεύονται λιγότερο συναισθηματικά, κι άρα μπορούν εύκολα να μετακινηθούν, να αλλάξουν, να γαμήσουν χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι, έτσι απλά, αφού τέτοιο σεξ κάνουν, να ρωτήσουν, να πουν, κτλ. Αυτή η δυνατότητα κάποιου στην άσκηση βίας, δημιουργεί το κατάλληλο περιβάλλον για μια βία αντιβία που που αν και ποιοτικά διαφορετική, το πρόσημο της είναι θετικό κι έτσι το μέγεθός της αθροίζεται στη βία της σχέσης που γρήγορα θυμίζει τη σχέση του μπαμπά με τη μαμά.

Αν θέλετε λοιπόν να κάνετε κάτι για το polyamory, μέχρι και για να μπορεί κάποτε αυτό να υπάρχει και να γίνεται όπως πρέπει, μπορείτε απλά να προσπαθήσετε να σταματήσετε να κάνετε αυτές τις μίζερες σχέσεις σαν να είστε str8 που μετά έχουν την ανάγκη ακόμα περισσότερης βίας για να υποστηριχθούν. Ή τουλάχιστον να προσπαθήσετε να μην τις έχετε τόσο ανάγκη. 


κατέβασε το τεύχος από εδώ