Στην τελευταία μου επίσκεψη στην Αθήνα, μπήκα στο μετρό και καθώς περίμενα το τρένο, έπεσε το μάτι μου σε έναν άντρα που από το παρουσιαστικό του θα ήταν σίγουρος κανείς ότι είναι αδερφή. Καταλάβατε, ήταν απ’ αυτούς που φαίνονται. Ήρθαν λοιπόν στο μυαλό μου όλα αυτά που ακούγονται κατά καιρούς στις τηλεοράσεις περί καταπίεσης των ομοφυλόφιλων κοκ. Πραγματικά αρχίζω να πιστεύω ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού υποφέρει από αχαριστία.
Να έλεγε κανείς ότι βρισκόμαστε στο Αφγανιστάν ή στη βόρειο Κορέα να το καταλάβω, αλλά στην ελλάδα πραγματικά δεν βλέπω καμία καταπίεση. Είναι καταρχήν παντού, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, στα περιοδικά. Υπάρχουν ειδικά μπαρ που μπορούν να πάνε που δεν είναι παράνομα. Νοικιάζουν σπίτια χωρίς πρόβλημα, έχουν κανονικές δουλειές, για να μην πω καλύτερες από τις κανονικές. Μπορούν να φορέσουν ότι θέλουν, να πουν ότι θέλουν και να κάνουν ότι θέλουν με όποιον θέλουν. Πραγματικά δεν βλέπω καμία καταπίεση και κάποια στιγμή θα ήθελα να το συζητήσω με κάποιον gay αυτό. Μμμμ! Δεν νομίζω ότι έχω κάποιον φίλο gay. Αυτό δεν είναι πρόβλημα, θα μιλήσω με κάποιον στο δρόμο, αρκεί να είμαι σίγουρος ότι είναι gay. Δεν θέλω όμως να βασιστώ στα στερεότυπα κριτήριά μου για να αποφασίσω ποιος είναι και ποιος όχι. Θα βρω μωρέ κάποιο ζευγάρι στο δρόμο και θα τους πιάσω την κουβέντα να μου τέλος πάντων από που κι ως που μιλάν για καταπίεση. Μμμμ! Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θυμάμαι να έχω δει κανένα ζευγάρι λεσβιών ή gay ούτε εκεί που πάω για καφέ, ούτε στο σινεμά, ούτε στην παραλία, ούτε στο πάρκο, ούτε στο τρένο, ούτε....είναι γκετοποιημένοι μωρέ γι’ αυτό. Αλλά ρε συ, σκέψου λίγο, ένας ομοφυλόφιλος δεν μπορεί να πιάσει το χέρι του ανθρώπου του όταν κάνουν μια βόλτα στην πόλη, δεν μπορεί μια κοπέλα να φιλήσει την κοπέλα της σε ένα παγκάκι στην παραλία, δεν μπορεί κάποιος να ακουμπήσει πάνω στον γκόμενό του σε μια παραλία που δεν είναι ερημική. Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων δεν δείχνει σαν ζευγάρι. Ένα ζευγάρι ομοφυλόφιλων δε φαίνεται ζευγάρι. Δεν μπορεί καν να ζητήσει ένα διπλό κρεβάτι σε ένα ξενοδοχείο πέραν της πλατείας ομόνοιας χωρίς να το κοιτάξουν στραβά. Οι ομοφυλόφιλοι δεν μπορούν να φιληθούν ή να χορέψουν μαζί κάπου που υπάρχουν παιδιά. Η ομοφυλοφιλία νομιμοποιήθηκε στην ελλάδα κάπου κοντά στο 70’. Αυτό από μόνο του θα μπορούσε να σημαίνει κάτι άραγε;
Και να τί θέλω τώρα να σας πω:
Για μένα το λοιπόν πιο εκπληκτικό και πιο επιβλητικό και πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο, είναι ένας άνθρωπος που ούτε ασυναίσθητα δεν μπορεί να εκφράσει δημόσια την αγάπη του και τον ερωτισμό του για έναν άλλο άνθρωπο. Σ’ όλη τη ζωή μου δε θυμάμαι ποτέ να είδα στην πόλη μου δύο αγόρια ούτε από λάθος να αγκαλιαστούν ερωτικά κοντά μου. Δύο κορίτσια να χαϊδέψουν ερωτικά η μία τα μαλλιά της άλλης. Τέτοιες απλές, καθημερινές πράξεις ερωτισμού, τόσο αυτονόητες για τους πολλούς, και τόσο κεντρικές στην αναπαράσταση της ταυτότητας κάθε ανθρώπου, και ούτε κατά λάθος δεν ενσαρκώνονται δημόσια. Πόσο εκπαιδευμένος πρέπει να είναι κάποιος για να μην υποπίπτει ποτέ στο σφάλμα να επιτελέσει τον εαυτό του; Αυτή η έλλειψη έστω και ελάχιστης, παραπτωματικής φύσεως, απόκλισης, πιστεύω ότι είναι δυνατή μόνο ως αποτέλεσμα μέγιστης καταστολής. Όπως σε κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπου τα κελιά των φυλακών δεν ορίζονται από τοίχους γιατί απλά αν βγεις από τα όριά τους θα εκραγεί ένα τσιπάκι που είναι εμφυτευμένο στην καρδιά σου. Έτσι είναι και η καταπίεση αυτών των άλλων ανθρώπων, των ομοφυλόφιλων, των μεταναστών και κάθε λογής ατόμου ή ομάδας που δέχεται καταπίεση. Είναι αόρατη, πανταχού παρούσα, αδυσώπητη, και κάποιοι λένε ότι δεν υπάρχει. Η καταπίεση λοιπόν είναι σαν το θεό – και γαμώ τα συμπεράσματα;
Τις σκέψεις μου αυτές σταμάτησε η φωνή από το μεγάφωνο του μετρό που με καλούσε να σβήσω αμέσως το τσιγάρο μου, που μόλις πριν είχα ασυναίσθητα ανάψει. Η φωνή συνέχιζε να αναγγέλλει την απαγόρευση ενώ ένας υπάλληλος της ασφάλειας ερχόταν προς το μέρος μου. Έσβησα το καλοστριμμένο μου τσιγάρο κάτι που έκανε να αισθανθώ εξαιρετικά καταπιεσμένος αλλά σαν να μην έφτανε αυτό, έπρεπε και να απολογηθώ γι’ αυτή μου τη συμπεριφορά λέγοντας ότι ασυναίσθητα έκανα αυτή την κίνηση καθώς ήμουν αφηρημένος και χαμένος στις σκέψεις μου. Είπα βέβαια στον σεκιουριτά ότι αυτός ο κανονισμός είναι ιδιαίτερα καταπιεστικός για τον πληθυσμό που είναι καπνιστές, όπως εγώ, και ότι είναι απαράδεκτο να θέλουν οι άλλοι, οι μη καπνιστές, να έχουμε όλοι την ίδια συμπεριφορά με αυτούς.
Ευτυχώς ήρθε το τρένο και έτσι πήγα και κάθισα και ηρέμησα για να συνεχίσω τις σκέψεις μου. Που είχα μείνει; Κάτι για τους gay έλεγα....
κατέβασε όλο το τεύχος εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου