Οι χρυσαυγίτες είναι str8

Πολύ κουβέντα γίνεται τελευταία για το εάν και κατά πόσο οι χρυσαυγίτες είναι αδερφές. Σαν να λέμε υπάρχει πολύ discourse: και να που «έχω ακούσει ότι ο κασιδιάρης τον παίρνει, και «οι βουλευτές που πιάνονται χεράκι χεράκι τα έχουν σίγουρα, και να δες τους, είναι ξεκάθαρα gay αρκουδάκια» και «οι ναζί ήταν κρυφο-ομοφυλόφιλοι που κάναν όργια φετιχιστικά», και «κάτι γνωστοί από το γυμναστήριο που ήταν ντούκια και ήταν και χρυσαυγίτες και ακούγεται ότι παίρνονταν μεταξύ τους στα αποδυτήρια» και η λίστα δεν τελειώνει, και δώστου ερμηνείες από “ειδικούς” ότι η βία που βγάζουν οφείλεται σε απωθημένες ομοερωτικές επιθυμίες, και στη σχέση τους με τη μάνα τους κι άλλες χαζαμάρες.

Επιτέλους ως αδερφές που σεβόμαστε την επιλογή μας και είμαστε περήφανες γι΄ αυτές είναι καιρός να απαντήσουμε σε όλα αυτά.[1] Το να μην ακούς τι λένε τα ίδια τα άτομα για τους εαυτούς τους και να λες εσύ - από τη θέση του str8 (ή ακόμα και του gay)- ότι είναι αδερφές κάποιοι που όχι μόνο δεν λένε ότι είναι αδερφές αλλά λένε ότι απεχθάνονται τις αδερφές, αυτό είναι σκέτη ομοφοβία. Έχεις την ανάγκη να ερμηνεύσεις τη συμπεριφορά των χρυσαυγιτών κάνοντας κάτι υπεραπλουστευτικά σχήματα, που στην καρδιά τους βρίσκεται μια καθαρή ομοφοβία και τίποτε άλλο. Το σχήμα λειτουργεί κάπως έτσι: η «κακή» συμπεριφορά των χρυσαυγιτών, η βία, οι ιδέες τους, τα πράγματα που λένε και που κάνουν, όλο αυτό είναι τόσο ακατανόητο, κακό, ανώμαλο, αηδιαστικό, έξω από τη λογική, απαίσιο, κατάπτυστο, ακραίο, απάνθρωπο, μη-φυσιολογικό, τόσο ... όσο το να είσαι ομοφυλόφιλος, οπότε μήπως είναι ομοφυλόφιλοι; Ή τουλάχιστον αν ήταν, αν κάποιος μου έλεγε ότι σίγουρα είναι, θα το πίστευα αμέσως γιατί κάπου μέσα μου κάτι θα ανακουφιζόταν γνωρίζοντας ότι οι δύο αυτές κατηγορίες είναι τελικά τόσο κοντά, σαν να ήταν μία. Ότι η ανωμαλία έχει διάφορες εκφάνσεις: από το κρεβάτι μέχρι την πολιτική και το γήπεδο. Είναι η ανακούφιση που αισθάνεται κανείς από την προσωρινή αίσθηση της εξήγησης στο ανεξήγητο. Ανακούφιση από την «λύση» που θα πάρεις από τη μία κατηγορία και θα την φορέσεις στην άλλη, αφού άλλωστε οι δύο κατηγορίες είναι η εξής μία, είναι το ίδιο πράγμα: εντάξει μωρέ, πάντα θα υπάρχουν αυτοί (οι πούστηδες/οι χρυσαυγίτες), αυτό δε σημαίνει ότι θα γίνουν και πλειοψηφία (δε θα αφήσουμε τους δεύτερους, όπως άλλωστε έχουμε κάνει και για τους πρώτους), είναι κάτι ακραίο που διαταράσσει την κανονικότητά μας και στο τέλος τέλος μπορούμε να κάνουμε ότι δεν υπάρχουν αρκεί κι αυτοί βρε παιδί μου να είναι πιο διακριτικοί, ας πούμε να τα λένε και να τα κάνουνε σπίτι τους – δυστυχώς όμως τελευταία, οι δεύτεροι, μας έχουν μπει στη μύτη, σε λίγο δηλαδή τί; θα σφάζουν μετανάστες μπροστά μας και θα πρέπει εμείς να μαζεύουμε και τα αίματα;

Για να τελειώνουμε με τις str8 αφηγήσεις, με τις φοβίες και τις ερμηνείες τους, έχουμε να πούμε τα εξής: από το να ψάχνετε στα σκοτάδια της φιλοσοφίας και της ψυχανάλυσης για ερμηνείες για το εάν και κατά πόσο είναι gay οι χρυσαυγίτες θα μπορούσατε απλά να δείτε τι κάνουν και να ακούσετε τι λένε για να σιγουρευτείτε ότι είναι τόσο gay όσο ο κάθε str8, δηλαδή καθόλου. Μάλιστα όχι μόνο δεν είναι gay αλλά είναι str8, κι επειδή αυτό λένε ότι είναι, αλλά επειδή από αυτή τη θέση μιλάνε και αυτή τη θέση καταξιώνουν κι ενισχύουν. Δέρνουν και μαχαιρώνουν αδερφές στα πάρκα, κυνηγούν και χτυπάνε θηλυπρεπή αγόρια που «τους μοιάζουν αδερφές», κάνουν επιθέσεις σε μπαρ (ευτυχώς όχι στην Ελλάδα ακόμα τόσο όσο στο εξωτερικό), βρίζουν τις αδερφές (βλ. γαμημένες αλβανικές κωλοτρυπίδες) και λένε ‘αδερφές’ εκείνους που δεν είναι όσο άντρες θα τους ήθελαν, περηφανεύονται για το πόσο άντρες είναι οι ίδιοι τοποθετώντας το νέο πρότυπο του άντρα ακόμα πιο πέρα σε ματσίλα, μισογυνισμό, τρανσφοβία κτλ. κτλ. Ό,τι κι αν κι αν κάνουν στο κρεβάτι τους η δημόσια εικόνα τους είναι αυτή του υπερ-str8 και απ’ αυτή τη νομιμοποιημένη και κυρίαρχη θέση λένε όλα αυτά που λένε και κάνουν όλα αυτά που κάνουν. Μιλάνε από και για τη θέση του κυρίαρχου άντρα, φυλετικά καθαρού (λευκού έλληνα) πατέρα, μάτσο, παλικαρά, άξιου λοκατζή, μπάτσου ή περήφανου καραβανά εν δυνάμει ήρωα, ενεργητικού μισογύνη και περήφανου βιαστή αλλοεθνών γυναικών ή και μη, εθνικά εχθρών και με δυο λέξεις: αυτοί που γαμάνε και δέρνουν. Αυτός που γαμάει και δέρνει δεν είναι το στερεότυπο της αδερφής, είναι ο καθημερινός μάτσο str8 έλληνας μαλάκας που όλοι μισήσαμε. Αυτός που στο όνομα της κυρίαρχής του ταυτότητας φύλου, φυλής, σεξουαλικότητας και σωματικής αρτιμέλειας μας άσκησε και μας ασκεί βία στο σχολείο, στο λεωφορείο, στη διαδήλωση, στα δελτία ειδήσεων, στις εθνικές γιορτές, στις φιέστες των ολυμπιακών, στα οικογενειακά τραπέζια, στους γάμους και στα βαφτίσια των ομοίων του, στις βρισιές, στα αστεία, στη μουσική τους. Αυτοί είναι οι καθημερινοί str8 άντρες, που στην πιο προωθημένη εκδοχή τους, με πιο ενισχυμένα τα ήδη υπάρχοντα χαρακτηριστικά τους, γίνονται χρυσαυγίτες. Οι χρυσαυγίτες υπόσχονται ότι θα βάλουν τις αδερφές σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με στόχο τη συνολική τους εξόντωση, όπως έκαναν οι ομοϊδεάτες τους στο παρελθόν - και κάποιοι λένε ότι αυτοί που τα λένε αυτά είναι ομοφυλόφιλοι.

Όχι ρε, οι πούστηδες δε θα έκαναν ποτέ κάτι τέτοιο, ή τουλάχιστον δε θα το μάθουμε ποτέ, γιατί από αυτή τη θέση που βρίσκονται δεν μπορούν να ασκήσουν βία αλλά αποκλειστικά να τη δέχονται από του κυρίαρχους. Γενοκτονίες και εξοντώσεις των διαφορετικών έγιναν από άντρες περήφανους για την αρρενωπότητα τους, για την αναπαραγωγική τους ικανότητα, για τη βία που μπορούν να ασκήσουν χωρίς ποτέ να απολογηθούν και να αισθανθούν καμία ενοχή. Θα το ξαναπούμε: αυτή είναι η εικόνα του καθημερινού str8 και όχι του gay.

Αν μάλιστα στη φασιστική, χρυσαυγίτικη ή μη βία έρχεσαι να απαντήσεις με μία αντι-βία ακόμα πιο μάτσο αρρενωπή, πολεμική, με πανοπλίες, ρόπαλα και πολεμικές τέχνες ανταλλάσσοντας συνθήματα του “ποιος θα γαμήσει ποιον” και “ποιος είναι πιο πούστης – ποιος είναι πιο μάγκας,” στο τέλος αυτής της μάχης νικητές θα βγουν εκείνοι, άσχετα ποιοι μπορεί να υποχώρησαν πρώτοι και ποιοι μάζεψαν τις πιο πολλές. Γιατί από αυτή τη συμπλοκή νίκησε για άλλη μια φορά η αισθητική/πολιτική πράξη και φρασεολογία στην οποία στηρίζεται ο χρυσαυγίτης και η οποία ενισχύει τον χρυσαυγιτισμό – οπότε ακόμα κι αν έχασε στη μάχη, κέρδισε στον πόλεμο. 

Κι άρα τι και πως? Αυτό απαντιέται αφού πρώτα λήξουμε ποιοι περίπου είμαστε εμείς οι άλλοι. Ή αλλιώς ποιοι θέλουμε να είμαστε αυτοί οι απέναντι στους χρυσαυγίτες. Αν είμαστε όλοι οι υπόλοιποι, οι γυναίκες και οι γυναικωτοί, οι ανάπηροι και οι καχεκτικοί, οι λιγότερο λευκοί, οι αδύνατοι, οι αγύμναστοι, οι κουνιστοί με μακριές φράντζες και αφέλειες, οι μαύροι και οι ροζ και οι καφέ, τότε απ’ αυτή τη θέση πρέπει να οργανώσουμε την αντίσταση, ακόμα και στο δρόμο. Δεν έχω εικόνα αυτού του οδοφράγματος, αλλά μάλλον αυτό είναι καλό γιατί ό,τι δεν έχει υπάρξει-δεν έχασε ποτέ. Το φαντάζομαι κάτι ανάμεσα σε Μάη ‘68, Stonewall, Cairo και LA μαζί. Αλλά θα είναι ένα οδόφραγμα που δύσκολα θα εγκατέλειπε κανείς μας γιατί απλά δεν θα είχε κανείς που να πάει. Αλλά κανείς!

Η επανάσταση θα είναι ροζ, ή δε θα είναι επανάσταση.

Εσωτερικό μήνυμα για μυημένους

Καλά τα λέμε στους μαλάκες τους str8, αλλά όπως αυτοί θα πρέπει να διαχειριστούν τους φασίστες τους, που είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή τους, έτσι κι εμείς θα πρέπει να διαχειριστούμε τους φασίστες μας που είναι κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας. Να ξέρουμε λοιπόν ότι έχουμε κι εμείς ευθύνη για τα πράγματα που γίνονται όπως γίνονται και που θα γίνουν στο μέλλον αν συνεχίσει έτσι η φάση. Κάποια στιγμή θα χρειαστεί και μεταξύ μας να βάλουμε κάποια όρια και να πετάξουμε από την  κοινότητά μας τα φιλοφασιστικά στοιχεία, είτε ερμηνεύονται είτε όχι. Είναι τουλάχιστον απαράδεκτο να υπάρχουν αδερφές που να γουστάρουν τα μπράτσα του κασιδιάρη και του κάθε κασιδιάρη, να κάνουν like σε φασιστάκια και σε φασιστικές απόψεις στο fb απλά επειδή συνοδεύονται από «ωραία» κορμιά. Είναι ντροπή να λέμε πόσο καύλα είναι τέτοια άτομα, με τα πράγματα που λένε και με τα πράγματα που κάνουν ήδη σε συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων όπως οι μετανάστες ή/και που θα κάνουν αν η δύναμή τους αυξηθεί σε αυτούς αλλά και σε μας, πρώτους πρώτους. Ήδη, εν έτη 2012 κατάφεραν να κατεβάσουν από κεντρική θεατρική σκηνή έργο με ομοφυλοφιλικό περιεχόμενο – αυτό δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να το αφήσουμε να περάσει έτσι.

Είναι αλήθεια ότι κομμάτι του χρυσαυγίτη είναι και μέσα μας. Υπάρχουν συγκεκριμένες συμπεριφορές και στάσεις και ανάμεσά μας, στις οποίες ενυπάρχουν στοιχεία φασιστικά και αυτό δεν είναι άλλο από το ρατσισμό, που είναι η βάση για να αναπτυχθεί ο φασισμός, στη χρυσαυγίτικη ή σε άλλη εκδοχή του. Όταν εμείς οι ίδιοι είμαστε λάτρεις του τέλειου, λευκού, αρτιμελούς, υγιούς, γυμνασμένου, γυμνασμένου, πολύ γυμνασμένου, καθαρού, αρρενωπού, ελληνικού, αντρικού σώματος και αυτή την καύλα την υπερασπιζόμαστε με υβριστικά προφίλ τύπου «κοριτσάκια και χοντροί να μην ενοχλήσουν, μόνο άντρες, κτλ» έχουμε ήδη εισάγει το str8 ρατσιστικό λεξιλόγιο στο κρεβάτι μας. Είναι σαν να κοιτιόμαστε μεταξύ μας με το βλέμμα του str8 ρατσιστή. Ίσως γιατί αυτό μόνο μάθαμε να υπάρχει και μόνο αυτό να έχουμε και για μεταξύ μας. Ένα βλέμμα υποτίμησης κάτω από το οποίο ποτέ δεν είμαστε αρκετοί αλλά κάτι διαρκώς θα υπολείπεται.

Είναι σαν να έχουμε μάθει μόνο να μισούμε αυτό που είμαστε και σπάνια να το συμπαθούμε κι ακόμα πιο σπάνια να το αγαπάμε. Κι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Έχουμε μάθει ακόμα να αγαπάμε αυτό που μας μισεί. Αυτή η αγάπη βρίσκεται στο βάθος της ύπαρξής μας. Μάθαμε να αγαπούμε τους γονείς, τ’ αδέρφια, τους φίλους, τους συμμαθητές, τη γειτονία που μας μισούσε γι’ αυτό που είμαστε, ή που θα μας μισούσε αν το μάθαινε. Που μας «αγαπούσε» παρόλο που... αλλά που αν είχε την ευκαιρία να μας αλλάξει θα μας άλλαζε...γιατί έτσι θα μας «αγαπούσε» ακόμα πιο πολύ (;). Και μπορεί ακόμα να μην έχουμε βρει πολλούς που να μπορούν να μας αγαπάνε όχι «παρόλο που...» αλλά «επειδή...» είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να αφηνόμαστε να «αγαπάμε» ή να νομίζουμε ότι γουστάρουμε αυτούς που ευχαρίστως θα μας εξόντωναν. Ίσως απλά να μην μπορούμε να διαχειριστούμε τόσο μίσος εναντίων μας και να θέλουμε απλά να το αγνοήσουμε και να το αρνηθούμε, τουλάχιστον για όσο καιρό ακόμα θα μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Αλλά ρε γαμώτο, αν καταφέρναμε κιόλας να αγαπηθούμε μεταξύ μας....?

---

[1]

[1] δες επίσης “…για έναν πούστικο αντιφασισμό!”, από Antifa Negative, εδώ:

κατέβασε το τεύχος από εδώ